σκοτεινο το δασος

χανει το φως απ τα κλαδια, την δυναμη του

οι ξυλοκοποι χαθηκαν

και τα πουλια.

ησυχια

μονο εσυ διπλωνεις το λυγερο κορμι σου

 να νιωθει των φυλλων την δροσια.

ηδονη

αγγιζω τα δαχτυλα των ποδιων σου

τι αναριθμητος ο κοσμος τους

μπροστα τους καταρρεει

η φυση

η γλωσσα αγγιζει βαθυτερα τα δαχτυλα

ενωνεται μαζι τους

και η δικια σου αναπνοη

μου δινει τον ρυθμο.